Lieve Woopy,
In September 2012 reden we langs een drukke weg in Knokke. Ineens zagen we aan de kant van de weg een heel klein poesje zitten wat aan het miauwen was. Het was op dat moment rustig op de weg, dus we konden gemakkelijk stoppen.
We zijn gestopt en hebben rondgekeken of er een moederpoes of andere poesjes te zien waren.
Maar we zagen niets. Je zat daar helemaal alleen.
Geen moment hebben we getwijfeld, we hebben je meegenomen, want we wisten, als we jou laten zitten zou je vast en zeker doodgereden worden en waarschijnlijk niet eens het eind van de dag halen.
Eenmaal thuis zijn we melk en kattenvoer voor je gaan kopen, je zou vast uitgehongerd zijn en grote dorst hebben !
Het smaakte je enorm en je genoot zichtbaar.
Diezelfde middag zijn we met jou naar de dierenarts gereden om je na te laten kijken zodat we zeker wisten dat je niets ernstigs mankeerde en niet als vermist stond opgegeven.
De dierenarts vertelde dat je ongeveer 4 á 5 weken zou zijn en dat je op vlooien en niesziekte na, niets ernstigs mankeerde.
We waren opgelucht, dat was makkelijk te verhelpen !
Al snel werd je vrienden met onze hond Luna en begon je al achter ons aan te lopen.
je volgde ons overal en was speels zoals een jonge kitten hoort te zijn.
We hebben jou zelfs nog de fles moeten geven omdat je veel te vroeg bij je mama weg was.
Een ding was zeker : het ging de goede kant op met jou gezondheid en je begon langzaam aan te sterken.
Luna en jij waren inmiddels onafscheidelijk. Jullie speelden samen, sliepen soms in dezelfde mand, en als ik met Luna ging wandelen liep je achter ons aan.
Jij zag Luna als je mama, en Luna zag jou als haar kind. Luna had zelfs melk aangemaakt en jij hebt zelfs eens gedronken bij Luna. Dat was grappig, maar natuurlijk niet de bedoeling. Hierdoor moesten we Luna toen laten steriliseren.
Je was volledig opgenomen in ons gezin en we waren blij dat we jou gevonden hadden en dat je het zo naar je zin had bij ons.
Vooral het feit dat Luna en jij zo goed overweg konden vonden we geweldig !
Na een tijdje ging je lekker naar buiten om te spelen. Dat vond je zalig.
Lopen door het veld, achter de vogeltjes aan, spelen met buurtkatten, klimmen in bomen enz..
Het ging goed met jou. Elke dag ging je wel even naar buiten en altijd kwam je weer trouw terug.
Inmiddels was je 5 jaar. Elke dag genoten wij van jou aanwezigheid in en om ons huis.
Tot op 7 februari j.l. het noodlot toesloeg….
Het was mooi weer die dag. De zon scheen, je genoot ervan zoals altijd. Als er nog maar een klein beetje zon zat, zocht jij precies het plaatsje op waar de zon naar binnen scheen.
Je wou graag naar buiten dus heb ik je buiten gelaten.
Ik zag je spelen in de tuin en in onze straat.
Op een bepaald moment ging ik weg.
Ik zat net in de auto toen jij kwam aanlopen. Ik zag dat je naar binnen wou.
Toch besloot ik je buiten te laten, het was prachtig weer en aangezien je de laatste tijd ’s nachts behoorlijk veel wakker was en ons wakker hield dacht ik, blijf nog maar even buiten als ik dan straks terug kom mag je naar binnen en dan slaap je vannacht lekker en wij dus ook.
Ik wilde dat je ’s nachts beter zou slapen en overdag wakker zou zijn.
Toen ik terug thuis kwam zag ik iets onder een handdoek op onze oprit liggen.
Het was verschrikkelijk, direct toen ik het zag, wist ik dat jij dit moest zijn.
Ik durfde niet te kijken. Het was donker buiten en ik ging een zaklamp halen, ik moest toch zien wat er onder die handdoek lag.
Op dat moment ging de deurbel. Het was de buurvrouw van verderop in onze straat. Ze kwam het slechte nieuws vertellen.
Woopy zou op haar oprit aangereden zijn. Door haar dacht ze. Op dat moment was ik totaal in schok, alles wat ze zei leek aan mij voorbij te gaan.
Mijn lieve Woopy dood??? dat kon toch niet?! Enkele uren geleden was je nog lekker buiten aan het spelen !
Je etensbak stond nog precies zo zoals jij hem die ochtend had achter gelaten voor dat je naar buiten wou.
Ongeloof, woede, schuldgevoel, verdriet, alles ging tegelijkertijd door mij heen.
We zullen nooit precies weten wat er gebeurd is.
Was het een ongeluk? ben je aangereden op straat en nog proberen naar huis te lopen en daar op haar oprit aan je verwondingen bezweken? Had je het zo koud en ben je onder de motorkap gaan zitten zodat je het warm kreeg en ben je door het starten van haar auto om het leven gekomen? Of is er iets anders gebeurd?
Wat er precies met je gebeurd is lieve Woopy ,zullen we waarschijnlijk nooit weten.
Elke dag vraag ik me af hoe het heeft kunnen gebeuren en wat er toch met je is gebeurd.
Ik hoop dat je geen pijn hebt gehad en niet hebt moeten lijden !
Ik voel me ontzettend schuldig omdat jij zo graag naar binnen wou toen ik weg ging.
Had ik je maar binnen gelaten, dan had je nu nog gewoon geleefd.
Dit hebben we nooit zo gewild lieve Woopy, van ons had je nog jaren bij ons mogen blijven.
Het meest moeilijke vinden we te accepteren dat je nog zo jong was. Je was pas 5,5 jaar, was kerngezond en had nog een heel leven voor je.
Toen we jou in 2012 aan de kant van de weg gered hebben, wilden we niet dat je overreden zou worden.
Nu ben je waarschijnlijk alsnog door een auto om het leven gekomen.
Ik vind het verschrikkelijk en we missen je elke dag een beetje meer.
We hebben er alles aan gedaan om jou een mooi en goed leven te bezorgen Woopy.
Dat je nu van het een op andere moment uit ons leven genomen bent kunnen we niet begrijpen.
We hebben niet eens tijd gehad om deftig afscheid van elkaar te nemen in levende lijve. Het lijkt nog als de dag van gisteren dat we jou hebben gevonden !
De stilte in huis, in de tuin en op straat is enorm. We missen jou intens.
De gewoontes die je had zullen ons altijd bij blijven.
Je was een bezig poesje, altijd was je wel iets aan het doen of ergens aanwezig in en om het huis.
Ook Luna mist jou en is verdrietig dat ze nu haar beste vriendje kwijt is !
Nu we verder moeten zonder jou, missen we een gezinslid en een trouwe vriend.
De stilte valt ons zwaar. Dat nu juist jou dit moest overkomen, kunnen we niet begrijpen. Waarom toch??!
We vinden het heel bijzonder dat we jou hebben gevonden die ene dag in Knokke, en dat je 5,5 jaar onze lieve poes Woopy bent geweest.
Het heeft zo moeten zijn dat jij die dag in ons leven bent gekomen.
Elke dag hebben wij dan ook intens genoten van jou aanwezigheid.
Bedankt lieve Woopy, bedankt voor de mooie jaren die je bij ons was !
Voor het gezelschap, je liefde en het leven dat je in en om ons huis bracht.
We zullen je nooit vergeten en altijd van je blijven houden !
Dikke kus van je vrouwtje : Denise, je baasje : Dennis, en je trouwe vriend : Luna.
Het gaat je goed daar boven en we hopen je ooit weer terug te zien !
We missen je enorm !