Tachi,
Je hebt gevochten tot het laatste. Je was zo sterk. Je probeerde maandag nog te eten, maar helaas lag het er kort nadien terug uit. Ik ben bij je gemogen toen je daar lag op intensieve zorgen. Ik vroeg je wat er gebeurd was en waarom? Ik vertelde je ook dat het goed geweest is, dat je lang genoeg had gevochten, dat je mocht slapen als je dat wou.
Je verstond mij ook; je ademhaling stopte; ze reanimeerden je nog; je was er weer. Maar had beslist om je een zetje te geven om de regenboogbrug over te gaan. En dat voelde je ook. Want toen je terug bij me kwam was je alweer gestopt met ademen. Je hartje sloeg nog. Maar je mocht slapen.
Dit is zeker geen vaarwel, maar een tot ziens. En ik weet dat je bent meegekomen naar huis om voor ons te zorgen.
Maar je laat wel een groot gat in ons hartje achter, lieverd. Geen witte snuit meer als de koelkastdeur opengaat. Geen wit wolkje meer naast ons als we opstaan. Niet meer wakker worden van je gehijg omdat je het zo nodig vond om snachts nog eens je behoefte te gaan doen buiten.
Morgen komen we je nog een dikke knuffel en kus geven; daarna ga je mee naar ons huis en krijg je een mooi plaatsje op onze schouw.
Het ga je goed, trouwe vriend.
Ik hou van jou; zielsveel! Mijn babytje