RIKKI

Lieve Rikki ,


Jij donderde ons leven binnen zoals een luid dravend paard in zijn wei !
Vanaf dat moment wist ik : JIJ HOORT BIJ MIJ !
Mijn Rikske : zo lief , zo eigenzinnig en zo dapper .
Maar ineens en op korte tijd , werd je lijfje zo ziek , wilde niet meer verder met de pijn , je sterven ging niet vanzelf, je hebt er hard tegen gevochten.
Wààrom , wààrom is dit gebeurt ?.?.?. Rikki , je vriendschap verwarmde ons leven , je trouw was oneindig .
Dat is nu allemaal weg , het is nu zo koud in huis …De laatste week ging je stapje na stapje , naar het einde …
Op die tijd van ziek-zijn , heb ik jou dikwijls , wel 100.000 keer , gezegd : “ allez manneke , vecht , boks , wees sterker en slimmer dan die kwade ziekte ! “ …
Jaag ze weg met àl je kracht! …Het ging niet meer ….
En nu ….géén Rikske die nog voor mijn voeten loopt zodat ik struikel , omdat hij overal bij wil zijn , géén Rikkieke die in mijn tenen bijt , géén Duvelke die in
de tuin achter die dikke duiven crost ! Geen natte neusjes op het raam of een duw van je kopje tegen mijn been en je dan zegt : “ moeke pak die koekjes voor mij “ !
Mijn hartje , mijn schaduw en beste vriend , we hebben jou een mooi en warm leven gegeven en vooral , héél véél van jou gehouden , en dat weet je wel !
Dank je Rikki , voor die vier mooie maar véél te korte jaren die je ons hebt gegeven . Je was de béste , de liefste en de mooiste , maar
vooral : …JE WAS RIKKI !
Met eindeloos verdriet en gebroken hart moeten wij zeggen , dat Rikki is ingeslapen om 10 u s’ ochtends , op 30 juni ’21 , in de armen van zijn
Moeke , zijn oogjes kijkend in de hare …

Dikke regendruppels vallen uit de hemel op mijn gezicht , en mengen zich met mijn tranen …voor altijd ons “ kleine manneke “…
RUST ZACHT LIEVE SCHAT .

Lydie en Danny