“Lieve Minou,
Je kwam bij ons een 11 jaar geleden gewoon in de tuin gelopen en begon beetje bij beetje te bedelen om eten.
Je zat volledig onder die vervelende “beestjes”. We hebben je onze vriendschap en uiteindelijk ook onze liefde gegeven en je besefte dat je een goede thuis had gevonden en je bent dan ook gebleven.
Je bloeide open van een schuw en mager poesje tot onze allerliefste schat die ons van ’s morgens tot ’s avonds gezelschap hield.
Je slaapplekje was eerst gewoon een kartonnen doosje tot je de warmte en gezelligheid van mijn bed ontdekte en we samen in slaap vielen.
Je was zo lief, zo slim, met je mooie blauwe oogjes kon je heel vertederend kijken en je volgde mij bijna overal net als een trouw hondje.
En ’s morgens je dagelijkse schijfje komkommer đŸ˜‰ . Wat mis ik je naast mij aan de ontbijttafel, en ’s avonds als je de koffie rook kwam je uit je mandje om op je krabpaal naast mij aan tafel te komen zitten en te kijken, tot je weer naar je mandje voor de kachel ging om te slapen. Of op je plekje boven in de zon…..je wist het allemaal zo goed.
En je won met je foto die ik doorstuurde zovele prijsjes voor jezelf : eten, snoepjes en snacks, speelgoedjes …..want je was zo mooi.
Tot je enkele weken geleden ziek werd, en we die maandag die pijnlijke beslissing moesten nemen die me nog altijd achtervolgd.
Je werd almaar meer moe, je at bijna niks meer en je kwam je mandje bijna niet meer uit en je had zo moeite met ademen.
Je was niet meer de Minou die we altijd gekend hadden….je oogjes waren niet meer zo blauw, want je had pijn en dat stond in je oogjes je lezen.
Lieve Minou, we missen je zo erg, maar we gaan je nooit vergeten.
Je was het beste wat ons kon overkomen.
Martine, Greta en Moe”