Lieve Mies Daisy,
Vandaag 4 maart 2020 ga ik een heel droevige beslissing nemen en afscheid van je nemen.. Je bent zowat op en geeft al een tijdje signalen dat het minder gaat. De fiere straathond zoals ik je leerde kennen is niet meer.. al een tijdje verleggen we telkens onze grenzen en steken geregeld onze kop in het zand, nu nog niet ..later.. maar vandaag pak ik de koe bij de horens en neem een beslissing die jij zelf niet nemen kan.
Ik hoop dat het oké voor je is, want ik hou ontzettend van je en het is uit liefde dat ik deze beslissing neem.
Het begon met lichte dementie , de kluts kwijt zijn zo af en toe, en stillekes heel sluipend toegenomen, als trouwe vriend wilde ik het niet zien of kon ik het niet zien, maar het is en was er wel. Tot je vandaag ook begon te jammeren, heel stilletjes want je bent geen opvaller, neen je bent als trotse straathond geboren in Roemenië en daar blaffen ..heeft toch geen zin, niemand die er op reageert dus beter niet dan en proberen overleven.
Een vechtster , doorzetster en sterk karakter, recht door zee maar oh zo fier ! Je krullende staart was zo mooi en je vacht blaakte van gezondheid hoewel je het vaak met weinig of niets hebt moeten zien te redden. Gelukkig kwamen er ook fijne mensen op je pad.
Met drie poten de wereld verkennen, je leerde me dat ‘anders zijn ‘ niet zielig hoeft te zijn. En een beperking je zelf goede dingen kan leren, zo genoot je toch van de aandacht die je kreeg toen we vaak lange wandelingen deden, geleerd een aai te waarderen, meer hoefde niet voor jou. De eenzaat kreeg je er niet uit maar dat respecteerden we.
Vaak soms een zucht van mezelf als het tijd was voor een wandeling door regen en wind, maar je genoot met volle teugen, niets kon je weerhouden behalve onweer en je dronk lekker uit regenplassen, je neus achterna en vond je iets lekkers op straat dan kon ik je er niet van tegenhouden, je wist perfect wat eetbaar en nog lekker was, een echte overlever !
Ook dankzij jou is mijn conditie er met bokkesprongen op vooruit gegaan, een dikke merci !
Maar de laatste tijd was het teveel inboeten voor jou, heel geleidelijk aan werd je blind en dement, en je raakte je fierheid kwijt, werd onzeker, angstig en de dementie deed rare dingen met je, en vandaag was het voor mij de druppel..je begon te jammeren en dat is een signaal teveel voor me.
Jij als stille dame wil me iets zeggen ..
Onlangs gesproken met een dierenvriend en die dame zei me : ze zal het zelf aangeven en vandaag ervaar ik dit als jouw signaal..
Houden van is ook loslaten ..we weten het allen als dierenvrienden maar het moment komt steeds te vroeg en ongepast..
Afscheid nemen en geloven dat het de juiste beslissing is, het blijft bikkelhard.
Vijf jaar geleden mijn pad gekruist op internet, en in ons leven gekomen.
De eerste nacht luid gehuild als een trotse wolvin , roepend naar haar roedel, ik met een dekentje op de grond bij je, je zachtjes aaien en vertrouwen geven, en deze band is gegroeid.
Tijdens wandeling een paar keer uit je comfortzone gegaan om me te beschermen : gemeend geblaft en voor me gestaan, en dan als de situatie weer oké was terug je eigen ikje, liggend op de steentjes hier aan het station of lekker rollen in het hoge rietgras en genieten van de zonnestralen ! Gewoon relaxen, pluk de dag !
Zelfs als het niet goed met me ging , nam je initiatief en kroop uitzonderlijk op me en keek me recht in mijn ogen, met een blik van : komaan je kan het , het komt goed !
Niet de aaihond waar ik naar verlangde maar wel de hond die ik nodig had, en hopelijk heb je met baaske en mij veel plezier gehad aan de vele wandelingen in bos en park.
Ik geloof oprecht dat we elkaar terug zien, mijn lieve mies daisy
Bedankt voor je vriendschap !
Run free…
je frauwke ♥