Lowie,
Meer dan 8 mooie jaren maakte je intens deel uit van ons gezin. Je beleefde dan ook alles samen met ons, van op de eerste rij: we namen je mee op vakantie, je wachtte mee Anton op aan de schoolpoort, genoot evenzeer als wij van een fikse (bos)wandeling…
Ook thuis was je een constante en zekere factor, de baasjes voelden zich nooit alleen met jou in de buurt; het leek wel of je perfect kon aanvoelen wat er in huis omging, dan weer bood je troost en genegenheid, een ander moment was je de hyperactieve speelkameraad…
Je was nooit echt ziek geweest, dus bij de diagnose en prognose die we te horen kregen rond nieuwjaar, stond de wereld toch even stil. Een zeldzaam fibrosarcoom had je achterpoot aangetast, zelfs ‘beyond saving’, waardoor een radicale amputatie en andere levensverlengende therapieën zich opdrongen. Toch wilden we je vooral pijnvrij houden. Toen zelfs de zware pijnstillers niet het gewenste soelaas boden en we zagen dat je met de weken steeds maar inventiever moest zijn om een comfortabele houding aan te nemen, opteerden we om je een waardig levenseinde aan te bieden…
Wat is het nu stil in huis, zelfs de allerkleinste dingen doen aan jou denken, de woning verlaten of binnenkomen zonder jouw begroeting, eten zonder dat jij naast tafel zit en je portie opeist, jij blaffend en als eerste aan de voordeur als de bel gaat…
Toch proberen wij dankbaar te zijn voor wat je al die jaren betekend hebt en uiteraard steeds zal blijven betekenen.
We missen je en zullen je nooit vergeten…
Lowie Hurley van Trod
2008 – 2017