joy

Joy’tje, ons knappe ventje.

Papa kende je al van pup af aan, maar drie jaar geleden stond je voor een moeilijke keuze: geadopteerd worden door ons of naar het asiel. We kwamen je dat weekend halen en nog voor we zeker wisten dat je mocht blijven, hadden we al een mooie lange leiband gekocht—weg met die stomme ijzeren ketting rond je nek. Het voelde meteen goed, alsof het zo moest zijn.

Van een gezin waar de aandacht verdeeld was, naar een thuis waar alle liefde alleen voor jou was.
Van een zenuwachtig vriendje naar een trouwe hond met een hart vol onvoorwaardelijke liefde.

Met een mama en papa die alles voor hun kindje deden, en een omi die altijd klaarstond voor haar kleinkind, met liefde, zorg en stiekem veel koekjes.

We missen het zachte getrippel op de laminaat, jouw orkest als we niet op tijd opstonden, en de lange, mooie wandelingen die we elke dag maakten. Voor mama en papa blijf je altijd ons eerste kindje. Het gemis is groot, maar de trots op ons knappe ventje is misschien nog wel groter.

Dank je, beste vriend, voor de mooie jaren!

Slaap zacht, lieve Joy, dat heb je verdiend..
Dikke knuffels van mama en papa.
Love you.