Overlijden Siamese kater Chiram
Siamezen hebben de bijnaam “hond onder de katten” en dat is zeker niet overdreven.
Toen Chiram bij ons kwam als kitten, werd hij heel ziek door kattenniesziekte. Door de goede zorgen van onze dierenarts en veel geduld, herstelde hij volledig. En hoe!
Zijn leven was vol deugnietenstreken. Zo slaagde hij erin om een bindlint van een vuilniszak naar binnen te werken en liet ons een dag later schrikken toen alles er op natuurlijke wijze uitkwam en wij dachten dat hij een lintworm had.
Met de hondjes was hij dikke vrienden. Hij liet het zelfs toe dat poedelpuppy Shiva katje-rijden deed op zijn rug. Zij werd dan ook zijn boezemvriendin.
Naarmate hij ouder werd, werd hij de oudste van de roedel en dus ook de leider. Hij hoefde niet veel te doen om te wilde diertjes te kalmeren: enkel er rustig naartoe stappen, op zijn poep ervoor gaan zitten, ze fixeren met zijn blauwe ogen en ze vervolgens een oorvijg te geven met zijn voorpoot, zonder nagels uiteraard. Succes gegarandeerd!
Naar mensen toe was hij zeer lief en communicatief. Hij wist precies te vertellen wat hij wilde, met gebaren en geluiden en was pas tevreden toen hij het kreeg. Ook toen hij ’s avonds nog een uitstapje maakte, kwam hij maar naar huis als hij zin had. Zo gebeurde het af en toe dat hij met zijn luide stem onze stille straat op het late wakker uur maakte om te laten weten dat hij thuis was. Zoals alle katten bracht hij regelmatig geschenkjes voor ons mee naar huis, een muis of een vogeltje maar dat werd door ons snel verholpen door een belletje aan zijn halsband vast te maken. Deze halsband werd zijn statussymbool en wee als je probeerde deze eventjes af te doen.
Naarmate hij ouder werd, verloor hij steeds meer lichaamsvet waardoor hij ’s avonds een jasje droeg en hij graag bij de pelletkachel in de veranda zat. Dit werd trouwens zijn vaste stek.
Enkele dagen geleden was er een plotse ommekeer: hij kreeg neusbloedingen, at bijna niet meer en spinde ook veel minder. De dierenarts dacht aan een ontsteking in de mondholte en gaf een langwerkend antibioticum. Niets mocht nog baten en hij ging verder achteruit om zaterdagochtend in de armen van zijn moeke in te slapen.
De roedel nam afscheid van Chiram, een per een, en met zeer gevarieerde reacties gaande van bang tot willen spelen. Ook hondjes rouwen op hun eigen manier. Dat merken wij dagelijks.