BORIS

‘Borisje,

Je was (en je blijft) mijn hele wereld.
Voor mij was je mijn kindje, mijn alles en voor ons (mama en papa, je zusje Bobo en ook voor jou) waren wij een echt gezinnetje.
Elke dag brachten we samen door.
Opstaan, gaan werken, gaan slapen, al die gewone dingen voelen niet meer hetzelfde zonder jou.
Zelfs in de zetel liggen, voelt zo kil, nu jij niet meer bij me bent.
Alles deden we samen, samen slapen, samen tv kijken, samen koken,…
Als je zou mogen, was je zelfs mee gaan werken met mij.
Je was zo klein, maar je hebt toch zo’n groot gat achter gelaten in ons leven.
We hebben samen zoveel meegemaakt, maar de band die we samen hadden, was en blijft onverwoestbaar.
Ook al werd je op een gegeven moment heel ziek, telkens mama binnenkwam, was je weer je vrolijke zelve. Je liet aan papa wel merken dat er iets scheelde, maar je liet je niet kennen.
Je wilde me niet laten zien hoe ziek je eigenlijk was, je haatte het om mij verdrietig te zien.
We hebben je leven nog even verlengd met medicatie, maar het heeft niet mogen zijn.
Toen jij en ik alleen waren, had je besloten dat het welletjes was geweest.
Terwijl ik tegen jou aan het praten was, mijn hand lag terwijl op jou, heb je beslist om in alle rust te gaan.
Ik mis jouw knuffels, ik mis jouw verliefde blikken naar mij, ik mis jouw kenmerkende zuchtjes toen ik je in mijn armen nam en je een knuffel wilde, ik mis JOU gewoon, mijn lieve kleine Borisje.
Zelfs Bobo, die jou altijd pestte, loopt verloren zonder jou.
Zou je niet zeggen he? Jullie waren letterlijk kat en hond, met Bobo als de grote baas!
Nu zonder jou, is het zo leeg, zo kaal, zo kil…
Elke keer ik naar de hemel kijk, weet ik dat jij over mij waakt!
Bedankt voor de mooie jaren die we samen gespendeerd hebben, mijn kleine vriend ❤️.

Voor altijd in onze gedachten mijn lieve, kleine schat!
Mama, papa en Bobo missen jou!
Ps. Wissel maar veel verhalen met jouw broertje Bebe en vertel hem hoe hard mama en Bobo hem nog steeds missen! Vertel hem alle verhalen die we jou verteld hebben’