Babette

Liefste Babette,

We hadden gedacht dat je als laatste van onze hondjes ging gaan, want je was steeds zo sterk als een beer en nog maar goed 12 jaar oud. Dat is nog relatief jong voor een poedeltje.
Het lot heeft het echter anders beslist. Enkele weken geleden voelde je je niet echt goed meer: je at minder, speelde minder en trok je zoveel mogelijk terug op je kussen in een rustig hoekje. Een bloedonderzoek bleek niet alarmerend maar toonde toch een licht tekort aan eiwitten. Dus werden er wat eiwitten bij gegeven. Het ging echter steeds meer achteruit en jij die eens zo’n felle eetlust had, wilde je eiwitten pas in porties en liefst uit de hand.
Extra onderzoeken wezen op acute leukemie, je buikje raakte vol vocht en je kreeg problemen met ademen. Vooral Wardje, je collega-poedel, toonde zich duidelijk bezorgd voor jou en hij zette zijn macho-manieren aan de kant om zoveel mogelijk bij je te zijn.
Zondagochtend besliste je om moeke en vake en je vriendjes hier op aarde te verlaten en via een mooie regenboog naar je overleden vriendjes van vroeger te gaan.
Babetje, je was steeds gek op olifantjes. Wel, je grote roze olifantenknuffel zal je nu voor altijd vergezellen.
Mocht er een trap bestaan naar jullie hemel, dan gingen we jullie daar zeker regelmatig komen bezoeken.
Je urne blijft voor altijd bij je vriendjes op de kast staan en de medaille met wat van je as, zal steeds dicht bij je moeke zijn.
Tot ooit eens,
Moeke, vake
Quinie, Sirikit (dwergpinchers)
Kaithlyn (Maltezer)
Ward (toypoedel)
Ike (Siamees)